Als je langlangop reis bent bent is het zoeken naar de juiste plekken om te eten een dagelijks ritueel. Dat luistert nauw, zeker met kinderen. Want je hebt geen zin in dagelijks gezeur dat het eten niet lekker is. De afgelopen weken hebben we het ontbijt en de lunch meestal bij ons huisje gegeten. Het restaurant bij ons huisje en is best aardig. Bij het ontbijt maken ze voor ons snel ommeletjes en ze hebben goede musli met yochurt. Verderop (500m) in het dorpje is een bakker waar ze goed brood hebben. Gert-Jan gaat na de lessen vaak brood halen voor de lunch. Ook is daar water te koop in grote flessen van 6 liter. Is wel pittig om in de brandende zon twee flessen van 6 liter lopend naar huis te slepen!

Het avondeten is lastiger. Voor Reintje en Gert-Jan is het iedere avond weer plezierig dat we niet hoeven te koken en ook weer spannend of het lekker is. De kinderen benaderen het heel anders...met argusogen. In principe is het eten hier niet te vertrouwen! Als het er vreemd uitziet deugt het niet. Toch zijn er steeds meer gerechten die ze wel vertrouwen. De omgeving waar het eten geserveerd wordt is belangrijk en hoe het eruit ziet dus ook.

Twee grappige voorvallen. We waren de toeristenrestaurant settings eergisteren een beetje zat. Dus besloten we we naar een plek te gaan waar de lokale bevolking eet. Bijkomend voordeel: de kosten van een maaltijd zijn een fractie van wat je in een toeristenrestaurant betaalt. Op zich makkelijk zijn die restaurantjes makkelijk te vinden. Meestal bevinden ze zich langs de weg of in een donker steegje, maar er zitten altijd veel mensen te eten. Toen we bij zo'n plekje waren en tegen de kinderen zeiden dat dit de plek was waar we zouden gaan eten waren ze duidelijk in de war: er zaten alleen maar Thai, het was niet sfeervol ingericht, eerder rommelig, en er was geen menukaart. Nog een probleem: iedereen staart je aan. Ook de aanwezige Thai waren in de war. Wat kwamen deze mensen hier doen? De eigenaar schoof uiteindelijk een van zijn gasten die Engels sprak naar ons toe. De vraag was of en wat we wilde eten. We vroegen chicken fried rice. Vijf minuten later stond het voor ons. Nasi kenden de kinderen wel, dus na enige aarzeling aten ze het op. De aanwezig Thai bleken natuurlijk zeer in onze kinderen geinteresseerd. Zo kwam het gesprek op gang. We bleken in een eettentje gekomen waar vooral het personeel van een bepaald resort iedere avond kwam eten.

Tweede voorval. Gisteren vroeg Isa om rijst met kip in een restaurant. Maar het was in een restaurant waar ze dat gerecht nog nooit had gegeten: dus grote voorzichtigheid geboden, want het kan er wel eens anders uit zien! Vervolgens kreeg ze een bord met stukjes kip en met rijst in drie kleuren (blauw, bruin en wit) geserveerd in de vorm van een hartje (zie foto's op de site van Isa). De hilariteit was groot vanwege de kleur en de vorm en daarom was het meteen OK. Het oog wil duidelijk ook wat!

Vanavond gaan we op zoek naar bijzonder eten voor kerstavond. We wensen alle lezers deze siteFIJNE KERSTDAGEN!