Twee dagen op Quan Lan: een hele bijzondere ervaring. We stinken wel vreselijk naar rook en waren regelmatig verkleund van de kou, maar het was echt de moeite waard.

Op zondag vertrokken we met Frederik, Riet, Luna, Elia gezamenlijk met een busje richting Halong Bay. De busrit duurde zo'n vier uur. De baai van Halong liet zich een uur voor aankomst al zien. Naast de prachtige rotsformaties was er ook veel industrie. Bij de einbestemming Van Don moesten we nog een uurtje op de boot wachten. Onze chauffeur had al kaartjes geregeld, maar ondertussen probeerden allerlei types naar hun boot te lokken. We raakten er tamelijk van in de war, maar de chauffeur bleef stoicijns melden dat onze boot pas om 14.00 uur zou vertrekken. Dat schepte vertrouwen, dus hebben we het maar afgewacht. En inderdaad, de boot verscheen iets voor 14.00 uur. We hebben de gelegenheid aangegrepen om nog wat mutsen handschoenen aan de kade aan te schaffen, want de grauwe zeelucht zag er erg kouwelijk uit.

Na een boottocht van een uur stapte we uit op het eiland Quan Lan. De tuk tuks stonden al klaar en we werden zonder veel gedoe in de tuk tuk geloodsd en naar het hotel gebracht. Daar aangekomen bleek het dat ons hotel zo'n beetje het enige hotel te zijn dat nog open was.

Het hotel was eenvoudig maar prima. Enige minpunt: ook hier geen verwarming en maar elektriciteit van 17.30 uur tot 22.00 uur. De electriciteit was vooral van belang voor het krijgen van warm water voor de douche. Bijkomend minpunt: de boiler leverde maar water gedurende vier minuten. Je leert zo wel spaarzaam om te gaan met water. Onze oplossing was: kind in een teiltje zitten, met een volwassene staand dochend in het teiltje. Zo kan douchewater via de volwassene in het teiltje met kind komen. Rond 18.00 uur het eerste duo onder de douche. Na het eten om 19.30 uur - wanneer de boiler weer opgeladen was - het tweede duo.

De twee dagen op het eiland hebben we doorgebracht met rondrijden over het eiland met gehuurde brommertjes en met voor het hotel zitten en het op het eerste gezicht oersaaie straatleven aanschouwen. Er gebeurd altijd wel wat in ons straatje. Varkens die aangeleverd werden voor de slacht (meestal werden ze rond 5.00 uur 's nachts geslacht - afgrijselijk geluid0. Babies waar men mee rondliep en die we dan even moesten bekijken. Schoolkinderen die uit schoolkwamen. W e hebben dat twee dagen allemaal bij ons houtkacheltje goed kunnen aanschouwen. Natuurlijk was ook hier een babyhondje waar Isa paar keer per dag zoet mee was.

' s Ochtends en 's middags maakten we een brommertochtje over het eiland. Quan Lan is in tegen stelling tot de andere eilanden van de baai van Halong een soort waddeneiland met veel duinen en lange stranden. We zijn op de meeste strandjes geweest. Helaas niet om te zwemmen: te koud. Op het eiland wonen alleen vissers, boeren en een paar gezinnen die zich met toeristen bezig houden. Buiten ons zelf om hebben we nog vier andere toeristen ontdekt. Waarschijnlijk is het hier in de zomer drukker, wat we hebben met de brommer toch wel meer hotels ontdekt.

De lokale bevolking is ontzettend vriendelijk. Zonder Engels te spreken zijn ze heel goed in staat om ons voortreffelijk te verzorgen. Onderweg op de brommer zijn ze altijd bereid om wat thee en koffie voor je te zetten. In de veronderstelling dat we bij een cafe tegen de regen konden schuilen, kwamen we in een bruiloftfeest terecht. Toen we om thee vroegen, kregen we dat meteen. En na een kwartier kregen we een tafel met eten tussen de bruiloftgasten aangeboden. Ook hier is een een sport om snel dronken te worden. Nadat Frederik en Gert-Jan aan de lokale toost meededen werden de aanwezige mannen helemaal enthousiast over onze aanwezigheid. Toch besloten we na een uurtje maar snel te vertrekken, want door de alcohol werden de Vietnamezen naar onze mening iets te vrijpostig. In het straatje van ons hotel was ook een voor vuur voor alle buurt bewoners. We hebben flink wat uurtjes bij dat vuurtje gezeten. Vandaar dat we zo naar rook stinken.