We zijn inmiddels weer terug in Kathmandu na een vierdaagse bergtocht en verblijven weer in de Mustang Holidy Inn. Het hotel is eigendom van de (voormalige) koning van Mustang (koninkrijkje dicht bij Tibet). We wilden de kamer waar we vorige week zaten, maar die was al bezet. Nu zitten we in de 'luxe' kamer waar volgens het personeel in het verleden de koning verbleef. Het is wel een beetje heel erg vergane glorie. Sinds de jaren 70 is er niet veel meer aan gedaan. Maar het is een fijne ruime kamer met veel ramen, lekkere hangbanken en een ligbad (met stop voor de afvoer...is meestal afwezig in dit deel van de wereld).

De relatieve luxe kunnen we wel weer een beetje gebruiken na de bergtocht van de afgelopen dagen. Het was een prachtige tocht van ruim 50 kilomter langs de randen van de Himalaya.

De eerste dag werden we per auto naar het startpunt in Nala gebracht. Vandaar zijn we met een gids en twee dragers naar Nagarkot gelopen. De dragers waren vooral mee voor het geval dat de Isa en Luka het niet zouden volhouden. Ze hadden twee manden, die normaliter voor het sjouwen van materialen (zie later foto's), omgebouwd als dragers voor de kinderen. De start was om 8.30 uur een beetje moeizaam. Door de autorit waren de kinderen niet wakker, dus bij de eerste helling begon het gemopper al snel. Maar gelukkig kwamen we al snel in dorpjes geitjes en ander vee tegen. Dat vonden Isa en Luka erg boeiend en dat leidde de kinderen wat van de inspanningen af. De eerste dag moesten er wel wat snoepjes aan te pas komen om ze in beweging te houden. Na drie uur was een steving helling te steil voor de kinderen waardoor de mandjes in gebruik genomen werden. De mandjes zaten niet echt comfortabel waardoor ze na 10 minuten toch maar weer zijn gaan lopen. Tegen 14.00 uur kwamen we na zo'n 10 kilometer lopen aan in Nagarkot. Een dorpje op een bergtop met een prachtig uitzicht op de Himalaya. Boven op het hotel was een soort van uitkijktoren waar je een mooi uitzicht had vooral bij zonsopgang en ondergang.

De tweede dag begon ook weer vroeg. Isa en Luka stonden goed gemutst op en dat bleef eigenlijk de hele dag zo. Ze waren duidelijk in een praatstemming, want de hele weg hebben ze allerlei onderwerpen aangesneden. Vooral Luka was aan het woord over zijn plan om een helicopter te kopen. Eindeloos werden zijn plannen over de helicopter toegelicht. Op zich hield het hem aardig bezig tijdens de tamelijk pittige tocht. Isa heeft het vooral gehad over wat ze allemaal weer zou willen doen als we thuis zijn. Tijdens deze dag kwamen we regelmatig door dorpjes en konden we dus ook regelmatig een theepauze inlassen. Aan het einde van de dag kwamen we bij een soort primitief herbergje in Thule. Bijna niemand blijft daar, maar omdat wij met kinderen wat langzamer lopen moesten we daar wel de nacht doorbrengen. We hadden een enorm smerig hok als slaapkamer. 's Nachts werden we wakker van de ratten die boven ons hoofd liepen en af n toe moet elkaar vochten. 's Ochtends zat Gert-Jan onder de beten van bedbugs. Maar het was echt een fijne plek om te zijn, omdat de eigenares met haar gezin het heel leuk vond dat we er waren. Met kaarslicht heeft Isa eindeloos UNO gespeeld: met de dragers, met de gids en met de dochter van de eigenaresse. Vooral de zonsopgang was hier erg mooi. We konden die helemaal in ons eentje meemaken.

Dag drie was en tocht langs een bosachtig gebied. Luka was niet helemaal fit. Bij de eerste helling wilde hij gedragen worden. Daarna heeft hij de hele dag toch nog gelopen. Hij was veel minder spraakzaam dan de dag daarvoor. Aan het einde van de dag had hij lichte diaree, dus wellicht had het niet helemaal fit zijn daar mee te maken. De nacht brachten we door in het bergdorpje Chisapani. Dit gehucht bestond uit een paar hotels die zich vooral bezighielden met de wandelaars. Het was een betonnen hotel dat werkelijk op geen punt recht/waterpas stond. Ook dit hotel was enorm smerig. Het grappige is dat die smerigheid en eenvoud helemaal niets doet. Als ze maar de ruimte hebben om te spelen. De afgelopen dagen zijn ze vooral met een touw en bal in de weer. Vanaf de eerste etage laten ze de bal met een touw zakken en dan is het het spel dat anderen die bal moeten proberen te pakken. Het houdt ze uren zoet.

De laatste dag was voor Reintje en Gert-Jan de zwaarste dag. De tocht was vooral een afdaling door dorpjes. In de meeste dorpjes hadden ze trappen aangelegd om het lopen wat aangenamer/veiliger te maken. Isa en Luka vonden het vooral leuk om springend die trappen af te gaan. Bloedlink. Dus moesten we de kinderen aan de hand houden. Met een kind aan de hand is het afdalen van die trappen enorm zwaar. Ookal gaven we aan dat ze rustig moesten lopen, deden ze dat natuurlijk niet. De eerste dagen hadden we helemaal geen sprierpijn, maar na die laatste dag was de spierpijn in de schenen flink.

Al met al was de bergtocht een mooie ervaring en we zijn vooral onder de indruk van Luka en Isa. Die hebben die 50 kilometer eigenlijk met gemak gelopen en dat hadden we niet verwacht. Tot nu toe bleken het namelijk niet echt wandelaars. Op zich hebben we er vertrouwen in dat we het nog wel een keer kunnen doen. Overmorgen gaan we naar Pokhara en daar kun je ook heel goed trektochten doen.