Vandaag is onze laatste dag in Pokhara. Morgen vertrekken we per raftingboot voor een tweedaagsje vaart richting het Chitwan National Park. We zullen deze plek enorm gaan missen. Na twee weken in en rond ons kasteeltje zijn we helemaal aan verknocht aan deze plek. In het begin moesten we erg wennen aan de rust, maar na weken zijn we er helemaal op ingesteld: het grasveldje voor ons kasteeltje waar we lekker in ons eentje konden zitten; het zwembadje dat we bijna altijd voor ons alleen hadden en geen herrie van verkeer in de omgeving. Onze dagen hadden een vast ritme (ontbijt, school, lunch, zwemmen, de berg af dalen en langs het meer wandelen/spelen, eten, de berg weer op, lezen en vervolgens slapen) en normaal zouden we dat saai vinden, maar op de een of andere manier vonden we het allemaal plezierig. Waarschijnlijk wordt het effect van vier maanden 'vrij' pas nu duidelijk: het hele gezin is ontspannen en we hebben niet zoveel nodig om het naar ons zin te hebben (al hoewel de zon en het zwembad natuurlijk wel erg helpen :-) )

Gisteren zijn we onder 'schooltijd' naar een school hier in de omgeving geweest. Twee dagen geleden hebben we een Lama (een lokale geestelijke) uit Mustang ontmoet. Hij heeft hier een school gesticht voor kinderen uit Mustang. Van november tot april verlaten de kinderen het dorp en familie waar ze , omdat het daar in de hoge bergen te koud is voor school. We dachten dat het wel leuk zou zijn voor Isa en Luka om eens kennis te maken met een lokale school. Nou dat hadden we dus goed mis. Inmiddels hebben ze een redelijk stevige allergie ontwikkeld voor geinteresseerde Thai, Vietnamezen en Nepalezen (en dan hebben ze nog geen kennis gemaakt met Indiers...dat wordt wat) Vooral Luka. Hij ziet al van een afstand van ca 100 meter of iemand in hem geinteresseerd is en hem wellicht een aai over zijn bol gaat geven. In zo'n geval loopt hij er met een grote boog omheen en negeert hij de persoon compleet. Toen ze eenmaal op die school aankwamen stonden ze natuurlijk enorm in de belangstelling. Ze wisten niet hoe snel ze daar weg moesten komen. Al die kinderen die om hen heen gingen staan vonden ze maar niets. Toen we eenmaal thuis waren wilden ze wel in alle rust nog de foto's zien. De foto's staan op de site van Isa. (isa-op-reis.reismee.nl)

Eerder hebben we al gemeld dat de Duitse vlag van het dak was gehaald. Gert-Jan had als grap een opmerking over die Duitse vlag gemaakt. Het werd toch meteen heel serieus genomen en een half uur later was hij weg. Dat zorgde voor een verplichting. Gisteren heeft Gert-Jan met een boel Tibetaanse gebedvlaggetjes een Nederlandse vlag gemaakt. Vanmiddag is die gehesen. De baas, Jo, had helaas halve instructies gegeven aan de klusjesman, want nu hangt de Nederlandse vlag onder de Oostenrijkse vlag. We moeten er maar genoegen mee nemen...wij hebben onze nationale plicht gedaan :-)