Inmiddels verblijven we al weer vier dagen bij onze vrienden, de familie Jangid, in India.

We waren gelukkig op tijd op het vliegveld in Katmandu. Wat een hoop beveiliging is er daar. Je komt binnen en alles moet door de scanner. Vervolgens nog een keer bij de gate. Eerst alles door de scanner en vervolgens werd elk stuks handbagage als nog onderzocht. Vooral het speelgoed van Luka moest het weer ontgelden. Luka moest zelfs de beyblades demonsteren om te bewijzen dat het niet gevaarlijk was. Helaas werd het springtouw in beslag genomen (die zat in de handtas omdat we daarmee de koffers op de dak van de taxi hadden gebonden). De kinderen hebben daar de afgelopen maanden eindeloos op allerlei manieren mee gespeeld . Als laatste nog een check op de vliegtuigtrap, compleet met controle van de handbagage. India eist dit soort beveiliging, omdat ze als de dood zijn voor aanslagen zoals in Bombay twee jaar geleden.

De vlucht zelf verliep verder vlekkeloos. Tot nu toe hebben we nog geen enkele vertraging in ons vervoer gehad op reis of we nou het vliegtuig, de trein, boot of bus namen. We hadden een indrukwekkend zicht op de besneeuwde toppen van de Himalaya. Het was weer een ander zicht dan toen we in de bergen liepen. Van boven zie je pas dat de bergen een keten zijn en dat achter de ene top weer andere toppen liggen. We merken aan de kinderen dat ze in de loop van de maanden steeds meer geinteresseerd zijn geraakt in de omgeving. Ze kijken veel meer naar buiten, stellen vragen en willen dat we gesprekken die we met andere voeren voor ze vertalen.

Op het vliegveld stond Rajesh te wachten met chauffeur. Het afgelopen decennium zijn de wegen in India ernorm verbetert en toch duurt de rit naar Rajesh nog steeds 7 uur net als de eerste keer in 1995. Dat komt doordat er, ten eerste veel meer verkeer is, ten tweede bijna alles tolweg is waar je de file staat om te betalen en ten derde moesten we een weg nemen die zo door de vorige moesson is aangetast dat we zigzaggend moesten rijden. Het was een vermoeiende rit met zijn vieren aan elkaar gekleefd op de achterbank, zonder aircondtioning. We stonden op een gegeven moment bijna een uur vast op een eenrichtingsweg waar verkeer van beide kanten langs moest. We moesten langs de kant wachten want er kwam een auto met VIP van de andere kant. Maar uiteindelijk wachtte ons een warm welkom door de rest van de familie: Sarla, de vrouw van Rajesh, zoon Harchal van 17, zoon Cucu van 13 en dochter Gudiya van 8. Iedereen moest wel een beetje aan elkaar wennen. Isa en Luka moesten wennen aan al die aandacht die op ze gericht waren en Isa vind het erg dat ze niet veel engels kan. De eerste dag was ze drie keer onder het bed gekropen en Luka was erg hyper en zeurderig. Inmiddels spelen alle kinderen meer en meer met elkaar.

Het zijn voor ons op eens veel drukkere dagen. ‘s Ochtends zoals gewoonlijk het lesgeven maar tussendoor helpen we veel in de keuken bij Sarla. De Jangids hebben een guesthouse zonder extra personeel. Daarnaast woont er een neef in huis en maakt Sarla ook eten voor nog andere mensen die elke dag langskomen.Isa vindt het erg leuk om mee te helpen koken.

Aan het eind van de dag als de ergste hitte voorbij is maken we een uitstapje. Gisteren miniatuurvliegtuigjes laten vliegen in de woestijn. Vandaag een museum van een ingericht huis van een rijke koopman uit de vorige eeuw, een zogenaamde Haveil, bezocht. Deze streek lag vroeger op de zijderoute en was erg welvarend. De rijke kooplieden lieten hier grote huizen bouwen die beschilderd werden met fresco's van binnen en van buiten.