Tot ziens Nepal

De bagage staat ingepakt voor ons vertrek morgen naar India. We hebben inmiddels heel wat ervaring met inpakken waardoor het steeds sneller gaat. Zo langzamerhand slepen we ook wel minder schoolspullenmee. Boeken die uit zijn hebben we weggegooid. Maarsouveniers komen er steeds meer bij. Het is een dik uur vliegen van Kathmandu naar Delhi. Rajesh komt ons ophalen met de auto. De rit naar zijn huis in Nawalgarh duurt minstens 7 uur en we zitten met zijn vieren achterin!

We hebben twee prettige dagen in Katmandu doorgebracht. De eerste dag was nog een lesdag. ‘s Middags zijn we naar de Garden of Dreams geweest. Dat is een door Oostenrijk medegefinancierde opgeknapte koninklijke tuin.Wij hebben er paaseieren verstopt voor de kinderen die ze tot hun grote vreugde mochten zoeken. Beetje vroeg maar in India gaan we echt geen chocolade eitjes vinden. Ook gewone eieren kunnen we daar niet schilderen want onze vrienden zijn stricte Hindoes die geen eieren eten. Daarna hebben we een jongens en meiden middag gehouden. Dat wil zeggen dat Gert Jan op stap ging met Luka en Reintje met Isa. We troffen elkaar weer bij een Italiaans restaurant. Ook vandaag hebben we ons even op Westers eten getrakteerd voordat het de komende weken alleen Indiaas eten wordt. We kunnen het niet beter treffen dan Indiaas te mogen eten bij onze vriendin Sarla die geweldig kookt, maar even vertrouwd Westerseten is ook fijn.

Op de valreep hebben Isa en Luka nog in de Garden of Dreams kennis gemaakt met twee meisjes uit Zuid-Afrika. Het ene moment zaten we allemaal rustig te lezen in het park en het andere moment was Isa er vandoor en was kikkervisjes (padvissies in het Afrikaans) te vangen met de twee Zuid-Afrikaanse meisjes. Isa wil graag Engels leren, omdat ze gefrustreerd raakt dat ze niet met andere kinderen kan praten. Maar deze keer lag het iets anders, want dat Afrikaans lijkt toch wel heel erg op Nederlands. Vlak voor we weggingen hebben Isa en Luka nog even verstoppertje gespeeld. Het was erg leuk om te zien hoe die kinderen in zeer korte tijd met elkaar lol hadden.

Vandaag zijn we naar Pashupatinath tempel en de daarbij gelegen crematie ‘ghats' geweest. Het is een enorm uitgebreid en indrukwekkend complex met tempels en tombes. Er lopen veel Sadhu's rond (hindoekluizenaars). We hadden gedacht dat de kinderen meer zouden reageren op hun geverfde gezichten en soms hele lange haar maar ze hebben afgelopen weken al af en toe een Sadhu gezien. Er waren twee crematies aan de gang langs de rivier en dat vonden ze wel weer fascinerend. Ze hadden weer vele vragen, niet alleen hierover maar ook over Hindoeisme en over Boedha. De eerste reizen naar India hebben we ons proberen te verdiepen in al het Hindoisme maar we vinden het ongelofelijk complex. Het valt dan niet mee ook de nieuwsgierigheid van de kinderen te bevredigen. Tussendoor gingen we op een terrasje wat drinken. Het was even schrikken toen een aap het pakje met magosap van Reintje van de tafel stal en het helemaal openscheurde en uitlikte.

Al met al hebben we een hele fijne tijd in Nepal gehad en zullen Nepal zeker gaan missen.

Op naar India.

Laatste dag in Chitwan

Morgen alweer onze laatste dag in Chitwan. Het zal ons zwaar vallen deze heerlijke plek, Sapana lodge, te verlaten. Ons dagritme hier is eigenlijk zoals de afgelopen maanden, school van 8.30 uur tot 12.00 uur. Vervolgens lunchen ( ze hebben hier goed eten, maar na bijna twee weken heb je het wel gehad met een menukaart). ‘s Middags is het hier inmiddels flink heet, dus doen we het rustig aan ter plekke. De kinderen voelen zich hier heel vrij. Ze spelen nog steeds veel met elkaar, met af en toe een conflictje als bijv. Isa alleen in de kamer wil zijn. Isa staat vaak aan de kamerdeur van de Nederlandse gasten te kletsen en laat zich inmiddels voorlezen door andere gasten. Heeft ze goed geregeld J. Kortom, Reintje en Gert Jan hebben ook wat meer tijd voor zichzelf. Er liggen hier ook stapels boeken te leen die we graag lezen op de 'lounge' banken bij de rivier met een potje Nepalese thee erbij. Er verblijven ook veel andere leuke gasten waarmee we met regelmaat een praatje maken.

Zo hebben we ook een stel ontmoet van in de 20. De jongen had met zijn ouders toen hij 9 was met een camper voor 15 maanden door de VS en Canada gereisd. Hij had het verslag dat zijn ouders van die reis hebben gemaakt mee op zijn computer. Naar zijn zeggen heeft die reis hem op vele manieren positief gevormd. We vonden het ontzettend leuk om te horen hoe hij dat heeft beleefd. Ook hij gooide met regelmaat zijn kont tegen de krib bij het lesgeven van zijn ouders. Het is bemoedigend om merken dat zo'n jongen het als positief heeft ervaren en nu zelf rondreist, als een onderbreking van zijn studie. Het wordt er in Nederland in ieder geval niet beter op, want deze week lazen we op de site van Trouw dat minister van Bijsterveld de regels voor thuisonderwijs nog strenger wil maken. Dit omdat een aantal ouders van het inmiddels opgeheven Islamitisch College in Amsterdam hebben besloten om hun kinderen zelf les te gaan geven. Dit is al decennia een recht in Nederland, maar langzaam wordt dat recht steeds verder uitgehold. Slechts een paar honderd mensen (vooral strenge christenen) maken hier gebruik van, waaronder dus inmiddels ook wat reizigers. Het is eigenlijk al bijna onmogelijk om voor een tijdje zelf les te geven, dus hoe moet datdan nog strenger. Voor deze reizigers zal het dus nog moeilijker worden, want wij kunnen ons niet beroepen op een band met het hogere. We voelen ons echter inmiddels aardig thuis in het 'hokje' strenge christenen, moslimfundamentalisten en ander afwijkend gespuis :-). We kunnen het iedereen aanraden om eens een paar maanden zelf les te geven: je leert je kind beter kennen en je krijgt meer waardering voor de onderwijzers op school. In een volgend stukje gaan we daar nog wel wat dieper op in.

Vandaag hebben we met de kano, gemaakt van een uitgeholde kano op een rivier gevaren waar je de krokodillen langs de waterkant kunt zien zonnen. De dag daarvoor kregen we een olifantrit aangeboden van het personeel langs een paar dorpen en rijstvelden hier. Ze zien hoe dol de kinderen op olifanten zijn. Sapana heeft ook een aantal huisolifanten die regelmatig door de kinderen regelmatig geaaid, gevoerd en gewassen wordt. De dag daarvoor zaten we ook op de olifant in het Nationale park. We hadden geluk dat net de premier van Nepal in Chitwan was. Daardoor gingen we naar een minder druk bezochte plek in het park met meer kans op het zien van wilde dieren. En inderdaad hebben we vier neushoorns van heel dichtbij kunnen zien. De neushoorns zijn niet bang van de olifanten dus die kunnen de neushoorns dicht naderen.

Als het aan de kinderen ligt zijn we ook elke avond in het Tharu cultureel centrum te vinden. Daar hebben ze elke avond een dansvoorstelling met o.a. indrukwekkende stokkendansen. We huren dan een fiets en gaan er in het pikdonker heen. Meestal is er op dat moment geen elektriciteit met twee kleine fietslampjes over de hobbelwegen. De kinderen konden hun geluk niet op toen bleek dat vanavond dezelfde dansgroep hier op Sapana kwam optreden. Bij de laatste dans wordt het publiek uitgenodigd mee te dansen. Luka springt dan meteen het podium op. Alhoewel Isa dansen heerlijk vind is dansen op een podium net een brug te ver.

Vandaag zullen we ons boeltje weer moeten inpakken, want morgen nemen we de bus naar Kathmandu. Daar blijven we twee dagen en dan vliegen we naar India. We zien er wel een beetje tegen op, want het is daar inmiddels 40 graden.

Safari en Tharu

Inmiddels zijn we al weer 6 dagen in Chitwan. We hebben wederom een fijne plek kunnen vinden om te verblijven. Sapana village lodge is een hotel en ontwikkelingsproject (met Nederlandse steun). Een deel van de opbrengsten gaan naar lokale projecten o.a. medische hulp, scholing, micro krediet. Een cliente van Reintje had deze plek aangeraden, zij heeft het helpen inrichten en dat heeft zij heel smaakvol gedaan! We hebben een mooi ingerichte ruime kamer, in een mooie groene omgeving, gelegen naast de rivier. Er is een 'lounge'' plek met uitzicht op de rivier en waar je het lokale leven aan je voorbij ziet trekken. Er verblijven veel Nederlanders tot grote vreugde van Isa. Ze kletst heel wat af met de mensen, wijst ze de weg, geeft ze informatie. De fase dat ze verlegen was lijkt heel ver weg.

Inmiddels hoeven we nog maar vier dagen per week school te doen (we lopen voor op het schema), vandaar dat we de tweede dag van ons verblijf hier, een jeep safari in het National Park hebben gemaakt. We deelden de jeep met een Australisch gezin met twee jongens van 5 en 8. Zij zijn een maand in Nepal op vakantie waarbij Juliette ook gedeeltelijk moet werken aan waterkwaliteit projecten. In de jeep zelf hadden de kinderen nauwelijks kontakt met elkaar, terwijl als we uit de jeep stapten ze wel met elkaar gingen spelen. We hadden bewust gekozen voor een safari van een hele dag met de jeep (ipv halve dag, lopend of met de olifant) omdat we gehoord hadden van andere reizigers dat je meer wilde dieren ziet als je in de gelegenheid bent om dieper in het park door te dringen. Ook is lopen in de jungle hier gevaarlijk. In 2002 is Gert-Jan hier al een keer geweest en toen moest hij een paar keer in een boom klimmen om te ontkomen aan een woedende neushoorn. Dat leek ons niet zo'n goed plan met de kinderen. Maar ook met een jeep zagen we veel. We hebben zelfs een tijger gezien, al was het maar vluchtig terwijl hij een weggetje overstak. We hebben veel neushoorns gezien. Het beste konden we ze bekijken als ze zich aan het badderen waren in de rivier. We hebben zelfs een National Geographic moment meegemaakt: één neushoorn die de waterkant op stapte had niet gezien dat daar een krokodil lag te zonnen dus die kregen mot met elkaar. Verder hebben we veel kuddes met herten gezien, waaronder een hele grote soort (de sambar), apen (sorry Frederik, ook de witte langur aap), wilde zwijnen, krokodillen en veel soorten vogels waaronder de ijsvogels en wit/zwarte ooievaars.

Gistermiddag deden we een ander uitstapje vanuit het hotel. Een van de doelstellingen is ook om de cultuur van de Tharu, waar de meeste mensen in Chitwan onder vallen, te helpen behouden. Ze hebben een eigen taal, religie en sociaal systeem etc. Ze leven nog relatief natuurlijk. Ze gebruiken planten uit de jungle om te eten en voor hun medicinale werking. Hun huizen zijn gemaakt van een mengeling van klei en koeien/buffel mest en het riet uit de jungle, koken op hout. Wij gingen eerst met wat dorpelingen de jungle in om een bepaalde varens te plukken die ze als groente gebruiken en die goed schijnt te zijn wanneer je astma hebt. Het grappige is dat Reintje op haar praktijk folder deze varen als logo heeft! Vervolgens hielpen we deze groente te koken en aten we bij een gezin in het dorp. De kinderen aten tot onze verbazing al hun eten op. Het mooiste vonden ze het vuur maken om te kunnen koken. De vrouw des huizes was erg lief en ondersteunde de kinderen terwijl ze vuur bleven maken lang nadat het niet meer nodig was. Ze mochten op de blaaspijp blazen voor het aanwakkeren van het vuur, ze haalde nieuw hout en haalde riet van het dak om het vuur wat weer te doen oplaaien. Daarna maakten we een wandeling door het dorp. We vonden het echt een aparte ervaring om door een dorp met alleen maar lemen huizen te lopen, geen beton te vinden. Luka verbaasde ons ook. Die houdt zich vaak afzijdig bij het ontmoeten van de lokale bevolking. Nu ging hij renwedstrijdjes houden met de vele aanwezige kinderen en zijn kunstjes als de ratslag laten zien. We merken dat de kinderen heel anders met dit soort situaties omgaan nu we vier maanden verder zijn. Ze houden niet van mensen die te snel op hun af komen, maar als ze de mensen interessant vinden dan leggen ze heel makkelijk contact.

De nacht brachten we door in de Jungletoren in het Nationale Park zelf. Vandaar kun je ook naar de wilde dieren kijken. Dit keer kwamen we niet verder dan een kudde herten en een wild zwijn. Wel zagen we de olifanten met toeristen erop uit de jungle komen die bij onze waterpomp gingen drinken. Olifanten schijnen 120 liter per dag te drinken. Isa vond het prachtig om de pomp te mogen bedienen: olifant legt de slurf aan de pomp en vullen maar.

We hebben allemaal slechtgeslapen. Wat een lawaai zo'n jungle. Bovendien zat er een pauw in een boom vlak bij de kamer die elk uur met hels kabaal van zich liet horen. ‘s Ochtends werden we om 6 uur wakker gemaakt om nog naar de dieren te kijken waarbij we alleen dezelfde kudde herten zagen. Na een kopje thee bij hetzelfde gezin gingen we per jeep weer terug naar Sapana lodge. De rest van de dag bleven we daar. Het werd flink heet vandaag. We denken zo'n 35 graden waar de kinderen 's middags lethargisch op reageerden. Dat wordt nog leuk in Rajasthan waar het inmiddels al 40 graden schijnt te zijn.

Foto's volgen hopelijk snel. Internet is hier traag en maar af en toe beschikbaar.

Foto's volgen hopelijk snel. Internet is hier traag en maar af en toe beschikbaar.

Raften op de Seti-rivier

Inmiddels hebben we ons rafting (met een grote rubberen boot over een rivier) weekend achter de rug. We moesten eergisterenweer vroeg uit de veren. Om 7 uur gingen we met de bus naar het startpunt bij de Seti rivier. De busrit was toch nog zo'n 2 uur, dus we kwamen duf aan. Inmiddels hadden we weer opnieuw kennis gemaakt met de 2 Franse jongens die ons het weekend eerder vergezeld hadden bij het paardrijden. Om wakker te worden moesten we eerst al het materiaal naar beneden dragen. De weg lag namelijk een stuk hoger dan de rivier. Dat was nog een hele klus. We waren met zijn negenen, dus er moest heel wat mee voor een weekendje raften. Naast de twee grote boten moest er kampeermateriaal en eten voor twee dagen mee. Het duurde toch nog wel een kleine twee uur om alles in beweging te krijgen. De boten moesten opgeblazen worden en alle spullen moesten in waterdicht materiaal ingepakt worden en op de boten gebonden worden.

De Seti is in het droge seizoen een rustige rivier. Het begon rustig met af en toe een klein stroom versnellinkje, maar na een half uur geraakten we op een stevige stroomversnelling. Het is toch een veradelijke aangelegenheid dat raften. Je begint rustig en dan denk je 'oh, dat is een makkie' , maar dan bij zo'n stevige stroomversnelling gaat het er ineens heel snel aan toe. Dan is het een kwestie van seconden dat je goed en verstandig moet handelen. Bij de eerste echte grote stroom versnelling lagen Isa en Luka dan ook ondersteboven in de boot, had Gert-Jan een flinke rotspartij (gelukkig werkte het zwemvest beschermend) in zijn rug gekregen...en had Reintje een nagel gebroken. De instructeur had een schaafwond op zijn scheenbeen. Op zich allemaal nog redelijk onschuldig, maar wel een lesje om alert te blijven.

Isa en Luka kregen al snel de smaak te pakken. De rustige stukken van de rivier vonden ze maar saai. Maar al snel hadden ze daar een oplossing voor....uit de boot springen en je door de rivier mee laten drijven. Bij aanvang vonden we het nog wel eng, en gingen we mee het water in, maar na een paar keer was dat niet meer nodig. Deze reis hebben we Luka ook van een andere kant leren kennen. We kennen hem als een actief jongetje, maar op reis ontwikkelt hij zich steeds meer tot lefgozertje. Hij heeft een oog voor spannende dingen en wil dat , soms tot onze grote schrik, allemaal graag uitproberen. Deze keer had hij het op de kayaks voorzien. Dat wilde hij ook, maar omdat je daar in je eentje in zit, kon dat natuurlijk niet. Op de tweede dag was daar een oplossing voor: Luka wilde op de staart van de kayak zitten. Even uitproberen op de rustige stukken. Maar bij de eerste de beste stroomversnelling bleef hij gewoon zitten. Tot onze grote angst bleef hij bij de grotere stroomversnellingen ook zitten. Wij zaten niet rustig in de boot, maar Luka zat wel rustig achter op de kayak. Hij had ook gezien dat de kayakvaarders af en toe over dwars rond draaien en dan helemaal onder water gaan. Hij bleef maar vragen of ze dat nog een keer konden doen. Toen de gids vroeg of Luka dat ook wilde doen, twijfelde hij geen moment. Luka op de staart van de kayak, met zijn armen en benen om de kayak geklemd en draaien maar. We vragen ons af van wie hij het lef heeft, want wij zijn meer van het type bangig en heel voorzichtig. In Pokhara is de lucht vaak vol met paragliders. Luka heeft ons dagen lang aan de kop gezeurd of hij dat ook mag doen. Dat mocht/kan natuurlijk niet, maar dat beloofd niet veel goeds voor de toekomst als Luka een tiener is....

De nacht hebben we doorgebracht op een droge bedding van de rivier, vlak bij een dorpje. Het werd ons wel makkelijk gemaakt, want de begeleiders zorgden voor alles: tenten op zetten en eten koken. Wij hadden dus alle tijd om lekker te kletsen en reiservaringen te delen met onze medereizigers. Het was een leuk gezelschap: 2 Argentijnen, 2 Fransen en een Rus. De lokale bevolking kwam ook een paar keer langs, om bier en frisdranken te verkopen en 's avonds bij het kampvuur om muziek te maken en te dansen. De volgende ochtend werden we in alle stilte wakker en stond het ontbijt al weer klaar. De tweede dag was alleen een ochtend raften en 's middags werden we per bus vervoerd naar het Chitwan National Park.

Inmiddels zijn we aangekomen in Chitwan en verblijven we in de Sapana Village Lodge http://www.sapanalodge.com/ . Met een echte olifant in de tuin...

Afscheid van Pokhara

Vandaag is onze laatste dag in Pokhara. Morgen vertrekken we per raftingboot voor een tweedaagsje vaart richting het Chitwan National Park. We zullen deze plek enorm gaan missen. Na twee weken in en rond ons kasteeltje zijn we helemaal aan verknocht aan deze plek. In het begin moesten we erg wennen aan de rust, maar na weken zijn we er helemaal op ingesteld: het grasveldje voor ons kasteeltje waar we lekker in ons eentje konden zitten; het zwembadje dat we bijna altijd voor ons alleen hadden en geen herrie van verkeer in de omgeving. Onze dagen hadden een vast ritme (ontbijt, school, lunch, zwemmen, de berg af dalen en langs het meer wandelen/spelen, eten, de berg weer op, lezen en vervolgens slapen) en normaal zouden we dat saai vinden, maar op de een of andere manier vonden we het allemaal plezierig. Waarschijnlijk wordt het effect van vier maanden 'vrij' pas nu duidelijk: het hele gezin is ontspannen en we hebben niet zoveel nodig om het naar ons zin te hebben (al hoewel de zon en het zwembad natuurlijk wel erg helpen :-) )

Gisteren zijn we onder 'schooltijd' naar een school hier in de omgeving geweest. Twee dagen geleden hebben we een Lama (een lokale geestelijke) uit Mustang ontmoet. Hij heeft hier een school gesticht voor kinderen uit Mustang. Van november tot april verlaten de kinderen het dorp en familie waar ze , omdat het daar in de hoge bergen te koud is voor school. We dachten dat het wel leuk zou zijn voor Isa en Luka om eens kennis te maken met een lokale school. Nou dat hadden we dus goed mis. Inmiddels hebben ze een redelijk stevige allergie ontwikkeld voor geinteresseerde Thai, Vietnamezen en Nepalezen (en dan hebben ze nog geen kennis gemaakt met Indiers...dat wordt wat) Vooral Luka. Hij ziet al van een afstand van ca 100 meter of iemand in hem geinteresseerd is en hem wellicht een aai over zijn bol gaat geven. In zo'n geval loopt hij er met een grote boog omheen en negeert hij de persoon compleet. Toen ze eenmaal op die school aankwamen stonden ze natuurlijk enorm in de belangstelling. Ze wisten niet hoe snel ze daar weg moesten komen. Al die kinderen die om hen heen gingen staan vonden ze maar niets. Toen we eenmaal thuis waren wilden ze wel in alle rust nog de foto's zien. De foto's staan op de site van Isa. (isa-op-reis.reismee.nl)

Eerder hebben we al gemeld dat de Duitse vlag van het dak was gehaald. Gert-Jan had als grap een opmerking over die Duitse vlag gemaakt. Het werd toch meteen heel serieus genomen en een half uur later was hij weg. Dat zorgde voor een verplichting. Gisteren heeft Gert-Jan met een boel Tibetaanse gebedvlaggetjes een Nederlandse vlag gemaakt. Vanmiddag is die gehesen. De baas, Jo, had helaas halve instructies gegeven aan de klusjesman, want nu hangt de Nederlandse vlag onder de Oostenrijkse vlag. We moeten er maar genoegen mee nemen...wij hebben onze nationale plicht gedaan :-)

Tocht in de bergen van Pokhara

Ons weekend is inmiddels op de donderdag en de vrijdag. Onze tweede schoolweek in Pokhara is dus alweer ruimschoots begonnen. Het lesgeven verloopt hier vanaf het begin heel goed. Enerzijds denken we door de rustige omgeving. Isa krijgt les in onze eigen tuin en Luka op het terras bij het zwembad. Anderzijds zijn de kinderen er steeds meer aan gewend dat wij ze lesgeven en wij zijn het lesgeven natuurlijk ook meer gewend.

De kinderen gaan op het moment ook heel goed samen. Ze spelen heel intensief samen en hebben nauwelijks ruzie. Vandaag waren zearme kinder parelvissers in het zwembad, d.w.z. Luka trok Isa na een duik met een springtouw omhoog. Nog een restje Vietnam waar ze hevig geinteresseerd in parels waren.

We hebben afgezien van een tweede trekking van een aantal dagen met de kinderen. De kinderen hadden geen zin, Isa was net ziek geweest, Gidsen spraken elkaar tegen wat een geschikte trekking met kinderen zou zijn. De permits om hier te trekken zijn ook heel duur en een hoop georganiseer om voor elkaar te krijgen. Gelukkig vonden we een heel goed alternatief. We hebben twee dagtochten gemaakt waarbij de kinderen te paard gingen en wij te voet. De kinderen vonden het helemaal geweldig om paard te rijden. Beide dagen vertrokken we om 9.00 s' ochtends en kwamen terug om 17.00. In die tijd hoorden we ze geen een keer mopperen. Sterker nog ze waren niet meer van de paarden af te krijgen en vonden het heel verdrietig om afscheid van de paarden te moeten nemen. Isa straalde de hele dag. Voorbijgangers hoorden we zeggen hoe gelukkig Isa eruit zag op het paard. Luka fantaseerde de hele dag dat hij cowboy was of een spion. Gert-Jan die vijf jaar paard heeft gereden kwam ook een beetje aan zijn trekken. Hij haalde 's ochtends de paarden bij de boerderij op en bracht ze s' avonds weer weg. De eerste dag trokken we naar Sarangkot. Een mooie tocht door eerst bos en daarna over bergen en leuke dorpjes. Het uitzicht van Sarangkot moet fenomenaal zijn want je kunt er drie hoge pieken van de Himalaya zien. Helaas lagen de pieken in de wolken. Ook de dag daarna hadden we geen geluk met het uitzicht. Vanaf de World Peace Pagoda zou je de witte toppen van de bergen gereflecteerd moeten zien in het Phewa meer. We voelden ons ook een beetje bekocht door onze gids die gezegd had dat het een uur lopen langs de weg zou zijn maar dat bleken er drie. Tegelijkertijd vonden we wel het mooie ervan dat we het gewone leven, wat zich veel meer dan bij ons op straat afspeelt voorbij zagen komen. Bovendien reden deze dag nog twee aardige franse jongens te paard mee die werkelijk alles prachtig vonden wat op ons ook weer aanstekelijk werkte. Nat twee dagen stappen door de bergen en de paarden in de gaten en soms in bedwang houden waren we wel helemaal uitgeput :-)

Gisteren was het hier Holi. De hindoes vieren dan dat de lente begint en uiteraard voor allerlei goede zaken: vrede, harmonie etc. In 1996 hebben Gert-Jan en Reintje dat al een keer in India meegemaakt. Dat was tamelijk traumatisch. Het is de traditie om verf naar elkaar te gooien. Destijds hebben we een flinke portie verf overons heen gekregen. Het nare toen was dat veel Indiers stomdronken waren. Eigenlijk zijn we destijds in 1996 half gemolesteerd op straat in New Delhi. We stonden dus niet te trappelen om op straat te gaan. Maar we moesten wel: geld halen bij een pinautomaat. Met huiver en wantrouwen daalde we onze berg af. Tot onze grote verbaziging hebben we geen spetter verf op ons gekregen. De Nepalezen zijn een stuk fijngevoeliger. Alleen als je zelf met verf rondloopt dan gooien ze verf naar je. We zagen veel Nepalezen die plezier hadden en ook veel westerlingen die daar aan mee deden. Deze keer hebben wij het vrolijk aan ons voorbij laten gaan.

De komende drie dagen zijn we hier nog in Pokahra en dan trekken we verder.We gaan twee dagen wild water varen op de Seti rivier. Als we uitstappen zijn we bijna op onze volgende bestemming Chitwan.

P.S. De Duitse vlag is van ons kasteeltje. Nu nog een Nederlandse vlag zien te vinden.

Wonen in een kasteeltje in Pokhara

Gisteren zijn we vroeg in de ochtend vertrokken uit Kathmandu. We verblijven nu in Pokhara. Vlak voor vertrek uit Kathmandu zaten we er helemaal door en wilde eigenlijk het liefst naar huis. Nu een dag later is dat gevoel weer helemaal weg. We hebben weer een perfecte plek gevonden waar we het wel weer twee weken uithouden.

Isa is weer beter, maar de afgelopen dagen was ze ziek. Het begon drie dagen geleden: overgeven en diaree. Drie maanden zonder dit soort ongemakkelijkheden is eigenlijk geen slechte score, maar toch is het allemaal erg vervelend. Zeker in een stad als Kathmandu. De dag voor vertrek leek Isa weer beter, maar aan het einde van die dag moest ze weer overgeven en voelde zich ellendig. Dat ging de hele nacht door. Ondertussen kreeg Reintje die nacht ook klachten in die richting en sliep Gert-Jan heel slecht. Toen we 's ochtends om 6 uur opstonden om de bus naar Pokhara namen stonden we erg in dubio: vertrekken we uit Kathmandu of blijven we totdat Isa beter is. Kathmandu is een fascinerende stad, maar we hadden echt het gevoel dat we eruit moesten. De beslissing was dus: kiezen op elkaar en 7 uur in de bus naar Pokhara.

We zijn heel blij dat we dat gedaan hebben, want we verblijven nu op een prachtige plek met uitzicht op het meer van Pokhara. Deze keer geen huis op palen , een appartement met dakterras of een smerig hutje, maar een eigen mini-kasteeltje. Het is wel een nep-kasteeltje, maar wel erg geinig. Eindelijk is Reintje Jonkvrouwe Reinhilde met haar eigen kasteeltje...en met drie Boxer honden.

Toen we hier gister aankwamen hadden we eerder het gevoel aan een Schots meer te verblijven. Er hing een donkere lucht boven ons kasteel en een stevige wind floot om ons kasteeltje. Nu is het weer op zijn Nepalees zonnig.

Om ons kasteeltje ligt een groente tuin en we hebben een klein zwembadje, badmintonveldje en een pingpong tafel tot onze beschikking. Daarnaast hebben we bijna de hele dag electriciteit. Het enige minpunt is dat er een Duitse vlag op een kasteeltje staat. Wellicht gaat het ons lukken om deze te laten verdwijnen en daar een Nederlandse van te maken.

Wandelen in de Himalaya bij Nagarkot

We zijn inmiddels weer terug in Kathmandu na een vierdaagse bergtocht en verblijven weer in de Mustang Holidy Inn. Het hotel is eigendom van de (voormalige) koning van Mustang (koninkrijkje dicht bij Tibet). We wilden de kamer waar we vorige week zaten, maar die was al bezet. Nu zitten we in de 'luxe' kamer waar volgens het personeel in het verleden de koning verbleef. Het is wel een beetje heel erg vergane glorie. Sinds de jaren 70 is er niet veel meer aan gedaan. Maar het is een fijne ruime kamer met veel ramen, lekkere hangbanken en een ligbad (met stop voor de afvoer...is meestal afwezig in dit deel van de wereld).

De relatieve luxe kunnen we wel weer een beetje gebruiken na de bergtocht van de afgelopen dagen. Het was een prachtige tocht van ruim 50 kilomter langs de randen van de Himalaya.

De eerste dag werden we per auto naar het startpunt in Nala gebracht. Vandaar zijn we met een gids en twee dragers naar Nagarkot gelopen. De dragers waren vooral mee voor het geval dat de Isa en Luka het niet zouden volhouden. Ze hadden twee manden, die normaliter voor het sjouwen van materialen (zie later foto's), omgebouwd als dragers voor de kinderen. De start was om 8.30 uur een beetje moeizaam. Door de autorit waren de kinderen niet wakker, dus bij de eerste helling begon het gemopper al snel. Maar gelukkig kwamen we al snel in dorpjes geitjes en ander vee tegen. Dat vonden Isa en Luka erg boeiend en dat leidde de kinderen wat van de inspanningen af. De eerste dag moesten er wel wat snoepjes aan te pas komen om ze in beweging te houden. Na drie uur was een steving helling te steil voor de kinderen waardoor de mandjes in gebruik genomen werden. De mandjes zaten niet echt comfortabel waardoor ze na 10 minuten toch maar weer zijn gaan lopen. Tegen 14.00 uur kwamen we na zo'n 10 kilometer lopen aan in Nagarkot. Een dorpje op een bergtop met een prachtig uitzicht op de Himalaya. Boven op het hotel was een soort van uitkijktoren waar je een mooi uitzicht had vooral bij zonsopgang en ondergang.

De tweede dag begon ook weer vroeg. Isa en Luka stonden goed gemutst op en dat bleef eigenlijk de hele dag zo. Ze waren duidelijk in een praatstemming, want de hele weg hebben ze allerlei onderwerpen aangesneden. Vooral Luka was aan het woord over zijn plan om een helicopter te kopen. Eindeloos werden zijn plannen over de helicopter toegelicht. Op zich hield het hem aardig bezig tijdens de tamelijk pittige tocht. Isa heeft het vooral gehad over wat ze allemaal weer zou willen doen als we thuis zijn. Tijdens deze dag kwamen we regelmatig door dorpjes en konden we dus ook regelmatig een theepauze inlassen. Aan het einde van de dag kwamen we bij een soort primitief herbergje in Thule. Bijna niemand blijft daar, maar omdat wij met kinderen wat langzamer lopen moesten we daar wel de nacht doorbrengen. We hadden een enorm smerig hok als slaapkamer. 's Nachts werden we wakker van de ratten die boven ons hoofd liepen en af n toe moet elkaar vochten. 's Ochtends zat Gert-Jan onder de beten van bedbugs. Maar het was echt een fijne plek om te zijn, omdat de eigenares met haar gezin het heel leuk vond dat we er waren. Met kaarslicht heeft Isa eindeloos UNO gespeeld: met de dragers, met de gids en met de dochter van de eigenaresse. Vooral de zonsopgang was hier erg mooi. We konden die helemaal in ons eentje meemaken.

Dag drie was en tocht langs een bosachtig gebied. Luka was niet helemaal fit. Bij de eerste helling wilde hij gedragen worden. Daarna heeft hij de hele dag toch nog gelopen. Hij was veel minder spraakzaam dan de dag daarvoor. Aan het einde van de dag had hij lichte diaree, dus wellicht had het niet helemaal fit zijn daar mee te maken. De nacht brachten we door in het bergdorpje Chisapani. Dit gehucht bestond uit een paar hotels die zich vooral bezighielden met de wandelaars. Het was een betonnen hotel dat werkelijk op geen punt recht/waterpas stond. Ook dit hotel was enorm smerig. Het grappige is dat die smerigheid en eenvoud helemaal niets doet. Als ze maar de ruimte hebben om te spelen. De afgelopen dagen zijn ze vooral met een touw en bal in de weer. Vanaf de eerste etage laten ze de bal met een touw zakken en dan is het het spel dat anderen die bal moeten proberen te pakken. Het houdt ze uren zoet.

De laatste dag was voor Reintje en Gert-Jan de zwaarste dag. De tocht was vooral een afdaling door dorpjes. In de meeste dorpjes hadden ze trappen aangelegd om het lopen wat aangenamer/veiliger te maken. Isa en Luka vonden het vooral leuk om springend die trappen af te gaan. Bloedlink. Dus moesten we de kinderen aan de hand houden. Met een kind aan de hand is het afdalen van die trappen enorm zwaar. Ookal gaven we aan dat ze rustig moesten lopen, deden ze dat natuurlijk niet. De eerste dagen hadden we helemaal geen sprierpijn, maar na die laatste dag was de spierpijn in de schenen flink.

Al met al was de bergtocht een mooie ervaring en we zijn vooral onder de indruk van Luka en Isa. Die hebben die 50 kilometer eigenlijk met gemak gelopen en dat hadden we niet verwacht. Tot nu toe bleken het namelijk niet echt wandelaars. Op zich hebben we er vertrouwen in dat we het nog wel een keer kunnen doen. Overmorgen gaan we naar Pokhara en daar kun je ook heel goed trektochten doen.