Na drie dagen reizen eindelijk in Kathmandu

We hebben een stevig reisweekje achter de rug. Van Koh Chang via Bangkok naar Kathmandu. Het was een intensieve week. Vooral de overgang van Thailand naar India was groot.

Toen we de eerste honderd meter in New Delhi rondreden wisten we meteen weer waarom we zo dol zijn op India: alles is anders, de geuren, het straatleven, de specifieke producten die je alleen in India ziet, etc. Maar we wisten ook meteen weer waarom het zo vermoeiend vinden in India: het constante gedoe bij alles wat je doet.

Bij aankomst liep alles gesmeerd. Er is een nieuw vliegveld in Delhi, dus we stonden (in tegenstelling tot het verleden) in een zucht buiten. Ook de transfer naar het hotel stond klaar. Wij dachten 'goh, het loopt hier toch inmiddels redelijk gesmeerd'. Maar eenmaal in hotel. Begon het allemaal weer op de oude manier. Op zich hadden we een prachtige kamer, maar het zogenaamde SPA resort was het niet. Zwembad, gym, kidszone etc. Ontbreekt en dat waren nu juist de redenen om in dit te dure hotel te gaan overnachten. Aangezien onze vlucht naar Kathmandu een dag later zou vertrekken leek het ons wel aardig om hier dicht bij het vliegveld te verblijven. Extra bed in de kamer - extra betalen. Internet- extra betalen. Bij de vraag of we een taxi konden bellen - u kunt tegen betaling gebruik maken van de hotel auto, en ga zo maar door. Maar ondertussen lagen in de gangen de plafonds er uit enwaren de bouvakkers naast onze kamer al vroeg aan het werk.Toen we wilde gaan slapen begon juist in de tuin een enorm feest in de tuin. Onze oordoppen kwamen dus goed van pas. En dan moet je ook nog ruim 140 euro betalen (twee keer ons dagbudget) Op zich was het wel leuk om te zien hoe zo'n feest bij de elite van New Delhi gaat. Al met al het India dat we kennen. Veel gedoe, maar toch vinden we het leuk hier.

's Middags zijn we met een taxi het centrum in gegaan. De veranderingen zijn in India enorm. Enorme wegen met veel luxe auto's. Dure winkels en trendy restaurants. Daar tussendoor zie nog wel het oude bekende India met veel straatleven en armoede.

Aangezien we al om 4 uur 's ochtends waren opgestaan wilde we vooral een rustig middagje. Dat is niet makkelijk in Delhi. Uiteindelijk zijn we bij het spoorwegmuseum beland. India heeft een rijke trein traditie. De spoorwegen zijn de grootste werkgever in India. Het museum is werkelijk fantastisch. Niet voor niets is het de derde keer dat we er komen. Sinds de eerste keer, ruim 10 jaar geleden, zijn er veel nieuwe antieke treinen bijgekomen (oude lokomotieven, salonwagens van maharadja's etc.) maar ondertussen wordt er niets aan conservatie gedaan. Alles roest weg en het stof ligt dikke lagen dik in de treinwagons. Eeuwig zonde!

Eenmaal in Kathmandu deden we weer een klein stapje terug in de tijd. Het aantal auto's is wel toegenomen maar de progressie die je in India ziet blijft hier grotendeels achterwege. Nog steeds een klein vliegveldje in Kathmandu en het straatleven is een stuk rustiger in vergelijking met India.

Op het vliegveld stond Ganesh ons op te wachten. Hij is voor drie weken overgekomen om zijn familie te bezoeken. De afgelopen weken was hij bij zijn ouders en nu is hij net als wij een week in Kathmandu. Het voelt v ertrouwd om even iemand van thuis in de aanwezigheid te hebben.

We zitten in een rustig hotelletje in Thamel (een wijk in Kathmandu). Onze kamer is op de 4^e etage. 's Ochtends hebben we al snel de zon. De dag begint wel fris, maar rond een uur of elf is het kwik al wel boven de 20. Naast onze kamer hebben we een enorm terras dat we eigenlijk helemaal tot onze beschikking hebben. We hebben er nog geen andere gasten gezien. De werknemers van het hotel komen regelmatig een kijkje nemen en een praatje maken. Het is ook een ideale plek om les te geven. Voor Isa is er een mooi bureautje en buiten op het terras is er ruimte zat om Luka les te geven.

We hebben er nu drie dagen Kathmandu op zitten. Reintje en Gert-Jan zijn toch wel wat cultuurverschillen gewend, maar we merken toch dat de overgang van het rustige paradijselijke Thailand naar het chaotische Kathmandu ons aardig uit put. De dagen vliegen om. In de ochtend geven we les en 's middags gaan we op stap. We hebben vooral wat hindoe en boedistische temples bezocht. Isa en Luka kijken hun ogen uit. Bij de hindoes zien ze de vreemdste figuren rond lopen (vooral bedelende sadhu's) en bij de boedistische kloosters waren ze vooral onder de indruk van de heftige muziek met trommels en toeters. Gisteren werden we uitgenodigd om even aan te schuiven bij de monniken die aan het eten waren. Toen Isa en Luka eenmaal bij de monniken zaten schrokken ze wel van de starende ogen en wisten ze niet hoe snel ze weer weg moesten zijn. 's Avonds liggen we allemaal uitgeteld in bed.

Vandaag zat voorlopig de laatste schooldag er op. Vanaf vandaag hebben we een weekje krokusvakantie. Het is het plan om de rust van de bergen op te zoeken en een trektocht van een dag of drie in de vallei van Kathmandu te gaan doen. Vandaag proberen we een gids, dragers en eventueel een ezeltje te regelen en dan willen we over een dag of twee vertrekken. We willen hier in het lagere deel van Nepal oefenen met een korte trektocht, om vervolgens (als de kinderen het een beetje trekken en leuk vinden) in het hogere deel een wat langere tocht te maken.

Weer even terug op Koh Chang

De afgelopen week is omgevlogen. Na vertrek uit Bangkok hebben we weer een kleine week op Koh Chang door gebracht. Isa en Luka wilde daar graag weer heen en wij hebben het er in december ook erg naar ons zin gehad dus was het geen moeilijke beslissing om daar weer naar toe te gaan. We dachten dat alles na 8 weken nog wel hetzelfde zou zijn. Nou dus niet. Het personeel bij het resort van ons huisje op palen was nog wel hetzelfde. Ze vonden het ook erg leuk om ons weer te zien. We kregen weer exact hetzelfde huisje. Maar bij alle andere plekken waar we graag kwamen was het personeel gewijzigd. In december was het rustig, maar toen we aankwamen was het best wel druk. Zelfs de door Isa en Luka geliefde olifant Baley was er niet meer. Volgens zijn verzorgers was hij ziek. Later hoorde we dat hij niet goed luisterde en dat kan natuurlijk voor problemen zorgen.

In het weekend stond natuurlijk een rit op een olifant op het programma. Aangezien Baley er niet was moesten we op zoek naar een andere mannetjes olifant. Luka wilde namelijk absoluut niet op een vrouwtje. Na wat rondvragen was er een mannetjes beschikbaar....Rambo genaamd. We moesten er een beetje om lachen die naam, maar eenmaal op zijn rug werd duidlijk waarom Rambo. Het was een nukkig mannetje. Hij had er geen zin in. Grommend en (agressief) trompetterend vertrok hij. Gert-Jan zat niet rustig. Luka vond het prachtig. Reintje en Isa zaten op het rustige vrouwtje Poppy. Eenmaal een eindje opweg kwam Rambo er wel in en verliep het weer allemaal rustig. Hij liep zelfs erg snel. Na vijf minuten had hij Poppy al ver achter zich gelaten. Toen Reintje en Isa bij het water aankwamen zaten Luka en Rambo al tien minuten lekker te badderen in de rivier. Luka ging heel stoer op eigen initiatief mee het water in, maar na een paar flinke ladingen water via de slurf schrok hij toch wel even (zie flmpjes die later volgen), maar toen Isa er ook bij kwam was er van die angst niet veel meer te merken. Het liefst zou hij de hele dag met Rambo in de rivier zwemmen. Het trompetteren van Rambo was indrukwekkend. Op een gegeven moment moesten we van hem af en rende hij alleen door de jungle naar de rivier. We hoorden hem nog wel, maar zagen hem niet meer, maar het geluid klonk als Jurassic park. Ieder moment kon er een mammoet of dino uit de jungle op duiken.

Uiteraard hebben we ook nog weer een dagje gesnorkeld. We merkten aan Isa en Luka dat ze alles een tweede keer een stuk ontspannener ervaren. Eerste keer snorkelen is toch wel een beetje eng. De tweede keer springen ze er zonder twijfel in. Zo ook met de olifanten en ook met het zwemmen bij een waterval.

De laatste nacht in Bangkok brengen we door in een hotel vlakbij het vliegveld. Niet echt een gezellig hotel, maar we moeten er weer om 4.00 uur uit om daarna om 6.50 uur naar New Delhi te vliegen. Daar blijven we een dag om vervolgens door te vliegen naar Nepal. We laten Thailand nu echt achter ons. De komende twee maanden zullen er voornamelijk bergen en woestijnen op het programma staan. De heerlijke zee van Thailand gaan we zeker missen.

Terug in Bangkok

Het voelt als een beetje thuiskomen in Bangkok. Deze reis is het al weer de derde keer dat we in Bangkok zijn. Het blijft een grote drukke te hete stad, waardoor je snel uitgeput raakt, maar we hebben inmiddels wel door dat je het jezelf hier niet te moeilijk moet maken. Dan is het prima te doen in zo'n stad. We hebben intrek genomen in het hotel/appartementencomplex Grand President. We hebben een appartement met woonkamer/keuken, slaapkamer en badkamer. De matrasjes voor de kinderen komen hier ook goed van pas, want we hebben maar één twee persoonsbed. Voordeel is dat we een beetje kunnen koken.

We komen deze keer niet verder dan 500 meter van het hotel vandaan. Alles wat we nodig hebben is hier in de straat en in het hotel is ook alles aanwezig. Van strijkbout tot zwembad. Het lesgeven gaat hier ook redelijk soepel. Isa krijgt les in de woonkamer en Luka in de slaapkamer.

Gisteren is Gert-Jan op pad gegaan op zoek naar een geschikte kleermaker om nieuwe pakken te laten maken. Een lastig klusje, waarbij het zaak is om goed zicht te krijgen op de betrouwbaarheid van de kleermaker, verstand van zaken en dat ie je niet allerlei zaken in je maag splitst die je niet wilt. Aangezien we hier maar een paar dagen zijn moest er gisterenochtend direct zaken gedaan worden, want zoveel tijd was er niet om alles te maken. Gert-Jan had niet veel keus, want toen hij om 10.00 uur op stap ging waren er maar twee winkels open. Ze werken hier wel tot laat in de avond door, maar gaan ook pas laat open. Vanmiddag is Gert-Jan voor de tweede pas-en-meet-sessie geweest, en het ziet er allemaal prima uit. Nu is het nog zaak om te bepalen of we alles naar huis sturen, of dat we het meeslepen. Wellicht is het mogelijk om het voor een week of 7 in India achter te laten en dan weer mee te nemen. Tegen de tijd dat we India verlaten is het lesgeven grotendeels achter de rug en kunnen we wel wat schoolspullen achterlaten. Na India staat alleen nog Israel op het programma.

Morgenochtend vroeg nemen we de bus naar Koh Chang. We hopen daar rond een uur of 4 in de middag te zijn.

Ondertussen vernomen dat er weer geld op de rekening staat. Dat is ook echt wel nodig in Bangkok

Good bye Vietnam

Inmiddels hebben we al weer twee dagen Ho Chi Minh stad achter de rug en over een uurtje vertrekken we naar het vliegveld om vervolgens twee uur later naar Bangkok te vertrekken. Na alle rust in Jungle Beach waren de afgelopen dagen zeer intensief. De laatste nacht in Jungle Beach was zwaar. Gert-Jan en Reintje sliepen slecht, niet vanwege het naderende vertrek, maar vanwege het ongedierte. Nadat de kinderen op bed lagen hoorde we de hele tijd het bamboe van het huis kraken. We dachten dat de kinderen uit bed waren. Maar na een keer controleren lagen ze rustig te slapen. Het was tamelijk mysterieus, maar na enige inspectie van de bamboemuren merkten we dat het uit de muur kwam. Aangezien het dubbelwandige bamboemuren waren, was het goed mogelijk dat er iets tussen de muren leefde. Gert-Jan dacht meteen aan een slang (hij had er al drie in de tuin gezien), maar hield dat voor zich omdat hij vreesde dat Reintje dan meteen het huisje zou willen verlaten. Toen we eenmaal naar bed gingen haalde Reintje toch maar de manager erbij. Die was ook verbaasd. Na wat serieus luisterwerk kwam hij tot de conclusie dat het waarschijnlijk een slag was die bezig was iets op te eten, bijvoorbeeld een hagedis. Tja, zo ga je niet rustig de nacht in. Gedurende de nacht heeft het geluid ons een paar keer wakker gemaakt. Tamelijk gebroken van het slechte slapen verschenen we aan het onbijt. De manager vroeg naar de bekende weg: hoe hebben jullie geslapen. Na enige gefilosofeer over het geluid, specificeerde hij de slang: 'waarschijnlijk was het een python, want die rolt zich op bij het wurgen van zijn prooi. Maar vrees niet, hij eet jullie niet op hoor'.

's Avonds vertrokken we met de nachttrein naar Ho Chi Minh stad (Saigon). We hadden een prachtige trein. Schone en mooie cabines. Na een maaltijd in de restauratiewagen lagen we al snel op één oor. Heerlijk geslapen, maar om 4.00 uur waren we al in Ho Chi Minh stad. Een half uur later stonden we voor de deur van het hotel. Na twee keer bellen deed de nachtwaker open. Helaas was er nog geen kamer beschikbaar. Toen maar tot 7.00 uur op de grond in de receptie gelegen. Gelukkig hadden we nog twee slaapmatjes voor de kinderne bij ons. Voor de eerste keer deze reis gebruikt. Toch niet voor niets meegenomen.

Ho Chi Minh stad is een drukke maar interessante stad. De kinderen vonden het aan het begin nog wel even leuk, maar de hitte en de drukte werkt niet echt mee om de sfeer positief te houden. Ze worden erg moe hier en willen het liefst in het hotel zijn. Gelukkig voor hun zijn we hier maar 1,5 dag. Vanavond zijn we in Bangkok en hebben we een appartment gehuurd. Daar kunnen we lekker zelf koken en vanavond trekken we een lekker flesje wijn open om te vieren dat we vandaag 15 jaar getrouwd zijn.

Marx rules P-direct

Gert-Jan weet het nu zeker. Marx en Lenin zijn ook gewoon weer terug in het Nederlandse overheidsbestuur.

De dag begon vandaag zo mooi: klaarmaken voor een snorkeluitstapje op een mooie boot tijdens een door zon overgoten dag. Het begon mooi met die gedachte bij het opstaan, maar toen Gert-Jan nog vlak voor het ontbijt nog even geld wilde gaan pinnen was de dag ineens minder mooi. Drie automaten afgelopen - geen geld, maar wel een melding dat er onvoldoende geld op de rekening stond.

Een week eerder had Gert-Jan al een ander bankprobleem. Hij had zijn wachtwoord gewijzigd van het internetbankieren en op de een of andere duistere wijze kon hij het wachtwoord niet meer herinneren. Sterker nog, hij kon zich niet eens meer herinneren dat hij het gewijzigd had. De telefonische medewerker van ING zag het in het 'systeem'. Tja, Gert-Jan is inmiddels de veertig gepasseerd.

Maar goed, dat de saldoinfo niet op ieder moment gecontroleerd kon worden was nog niet zo'n groot probleem, maar geen geld meer, dat is van een andere orde. Het enige dat we konden doen was wachten tot het 9.00 uur in Nederland is en bellen met de bank. Onderweg passeerden natuurlijk diverse scenario's. De twee belangrijkste waren: Gert-Jan was geskimmed (iemand heeft zijn rekening geplunderd) of zijn levensloopuitkering (salaris) was niet over gemaakt. Nadat de Rijksoverheid op 26 januari de benodigde centen nog niet had overgemaakt was Gert-Jan al een beetje verrast. Dus gingen zijn verdenkingen vooral uit naar de Minister van Binnenlandse Zaken.

Na een prachtige dag op zee (zonder echte grote zorgen, want een stapeltje dollars en creditcards op zak stelt een mens wel eventjes gerust) dan eindelijk maar bellen met ING. Een jawel hoor, er was geen storting gedaan door het Rijk. 'Even bellen met de VWS-service balie', dacht Gert-Jan. Tja, zo werkt dat dus niet meer, als je twee maanden weg bent. Voor alle vragen over P-direct van de Rijksoverheid moet u contact opnemen met het ministerie van Binnenlandse Zaken, zei een keurige dame op een bandje. Dat zag Gert-Jan op grote afstand dus niet zitten (je komt dan toch niet verder zonder P-nummer ed.) en belde naar de secretaresse op het werk. Die had gelukkig in no-time een collega te pakken bij de financiele directie die het wel kon uitzoeken. Na een uurtje terugbellen om na te vragen hoe en wat, was de afspraak. 'Ja het is misgegaan met het overzetten van het VWS betalingssysteem naar naar het Rijkssysteem P-direkt'. Nou de naam doet iets anders vermoeden, maar het geld komt er met dat systeem niet direct aan. En er is een grote kans dat het ook niet lukt met de februari betaling. Het 'systeem' kon zo`n snelle correctie niet aan. Toen gingen Gert-Jans anarchistische haren recht overeind staan. Vorig jaar had hij al het gevoel dat dat nieuwe centralistische Rijksbetalings/personeelssysteem geen verbetering zou zijn, maar nu wist hij het zeker, helemaal na 6 weken in een communistisch land door gebracht te hebben: Marx en Lenin zijn helemaal niet weg, ook niet uit Nederland.

Gelukkig hebben de VWS collega's het fantastisch opgepakt en wordt er door VWS een voorschot geregeld en wordt het later weer verrekend met het P-direct 'systeem', maar Gert-Jan is weer bevestigd in zijn overtuiging dat centralistisch opereren echt geen verbetering is. Terug naar de menselijke maat!

Costa del Sol in Vietnam

We zijn vertrokken uit Jungle Beach en zitten we zo'n 60 kilometer zuidelijker in de stad Nha Trangh. Het is wel even wennen. Jungle Beach was tamelijk geïsoleerd. We hadden alle ruimte: groot huis, grote tuin en ruim strand met maar een paar andere mensen. Nha Trangh heeft veel weg van een Zuid Europese badplaats. Veel flat hotels met een drukke straat langs het strand. Er is hier veel vertier: goede restaurants, pretpark, een lange boulevard en hotels met zwembad. Echter, wij hebben geen hotel met zwembad. Alles zit vol. Waarschijnlijk zijn veel Vietnamezen nog blijven plakken in verband met Tet. Wij zitten in een klein backpackers hotelletje, maar voor de redelijke prijs van 25 dollar. Het voordeel van zo'n goedkoop hotel is dat we het grootste deel van ons dagbudget kunnen inzetten voor het lokale vertier. Luka had zich verheugd op een zwembad en was dus zeer telleurgesteld (zwak uitgedrukt) toen dat niet het geval was.

Maar, ondanks al dit vertier dat Isa en Luka zeer aanspreekt is het voor Gert-Jan en Reintje echt weer even wennen om in deze drukte te zijn. Lesgeven is bijvoorbeeld een stuk lastiger. Op het moment van schrijven van dit stukje geven we ook les en zitten we in een ruim opgezet restaurant, omdat het hotel te krap is. Maar dit restaurant heeft een zwembad, dus in de pauze kunnen de kinderen een duik nemen! En naast het restaurant is een kermis, dus daar gaan we na school heen. Luka is het al helemaal vergeten dat hij baalde dat er geen zwembad in het hotel is....

We blijven hier nog vier dagen (inclusief ons weekend) en daarna gaan we waarschijnlijk naar nog voor een dag of drie terug naar Jungle beach. Dit om ons geestelijk voor te bereiden op ons vertrek naar Ho Chi Minh stad (voorheen Saigon). Wat we zo van andere reizigers horen is het een hele drukke en hete stad. De meeste reizigers vonden het maar een vervelende stad. Over het algemeen vonden wij steden op reis meestal wel leuk, maar dat was voordat we kinderen hadden. We willen daar maar een paar daagjes blijven voordat onze vlucht naar Bangkok vertrekt.

Gelukkig Nieuw Jaar - deel 2

Vandaag is het Tet in Vietnam: het begin van het vietnamese nieuw jaar. Al weken worden we er voor gewaarschuwd. Alle reisgidsen schrijven dat je dan niet in Vietnam moet zijn, omdat alles een week lang sluit en er niets te regelen valt. Wij zitten nu een week in Doc Let en we hebben het idee dat het aan ons voorbij gaat. Op deze geisoleerde plek merken we er niets van.

Gisteren zijn we met de eigenaar van Jungle Beach naar de bloemenmarkt gegaan om bloemen voor deze feestdag te kopen (zie foto's). Daar was het druk, maar dat is ook het enige wat we van die zogenaamde lastige tijd mee krijgen. Natuurlijk zien we hier in het dorp wel dat de Vietnamezen meer dan gewoon offers brengen en hun Tetboom (soort kerstboompje) in huis hebben.

Maar goed, we doen gewoon aan alles mee en daarom wensen we alle lezers van dit blog wederom een gelukkig nieuw jaar! We weten dat sommigen in onze omgeving al een tijdje proberen van hun ongezonde gewoontes af te komen. Daarvoor hebben wij ook een offer gebracht enwensen ze een rookvrij 2011 op Amstelglorie. Dit als steuntje in de rug!

Bijkomen aan het strand

Eergisteren hebben we sinds 4 januari voor het eerst de zon weer gezien! En wel een halve dag! We hebben de hele ochtend op het strand doorgebracht: de kinderen buiksurfend (met een klein surfplankje) op de golven en Gert-Jan en Reintje een beetje zwemmen/meesurfen met de kinderen en hardlopen. Het is hier een lekker temperatuurtje. De zon hebben we wel gemist. Nu de zon regelmatigschijnt hebben we eigenlijk wel een hele ideale plek gevonden qua klimaat: ca. 25 graden, af en toe zon en dan weer wat bewolking.

We zijn nu vijf dagen op het schiereiland Doc Let in 'Jungle Beach' van Sylvio, een Canadees. We hebben een bamboehuisje met twee verdiepingen en een heerlijke ruime veranda. Ideaal om wat langer te verblijven. Het ligt tamelijk geïsoleerd. Als gevolg hiervan is het de bedoeling dat je hier alle maaltijden nuttigt. Je kunt namelijk nergens anders heen. Het was ook best een opgave om hier te komen. Eerst met de nachtbus en daarna werden we door een auto opgepikt om hier naar toe te gaan. De nachtbus was overigens prima te doen, omdat er bedden waren. We lagen helemaal achterin met z'n vieren naast elkaar. Het enige vervelende is dat de achterkant van de bus het vervelendst voelt. Je voelt namelijk elke hobbel in de weg. Maar toch hebben Reintje en Gert-Jan licht kunnen slapen en de kinderen praktisch de hele nacht.

Wat ons erg aanspreekt hier is dat we met alle gasten het middagmaal en het avondmaal nuttigen. Het is gezellig en je spreekt iedere avond andere gasten. Voor de kinderen werkt het ook positief: ze eten wat de pot schaft. Geen gedoe over de menu kaart zoals in een restaurant...waar natuurlijk altijd friet op staat. Vandaag hebben ze heel veel groeten met rijst gegeten, want de spicy rundvlees en de garnalen lieten ze liever aan zich voorbij gaan. Tja, als je honger hebt dan blijft er niet veel over: rijst met veel groente.

De eerste dagen waren we hier bijna alleen, maar nu is het bijna vol. Over twee dagen begint het Vietnamese feest Tet. Dit is het Vietnamese nieuw jaar. Veel westerlingen die in Vietnam wonen ontvluchten dan de steden, omdat het geen leven is. Het is een sterk familie gebeuren en alles is dicht. Vietnam ligt dan een week plat. Er zijn hier dus veel 'gevluchte' westerlingen. Tet is ook voor ons een reden om hier nu langer te zijn. Hier hoeven we niets te organiseren, want gedurende Tet is dat erg lastig.

Het lesgeven is hier ook echt een stuk makkelijker. We hebben alle ruimte. Als Isa en Luka gescheiden moeten werken kan dat, maar er zijn ook zat plekken waar we met ze allen kunnen knutselen of spelletjes doen. Kortom, prima plek hier en we blijven hier nog wel even.